Zo lang als ik me kan herinneren ben ik gek geweest op honden. Vanaf mijn geboorte was mijn beste vriendje Breda, de Golden Retriever van mijn opa en oma en later heb ik bij mijn ouders ook verschillende honden gehad. De laatste hond is Sarah, een Herdershond die we geadopteerd hebben uit Spanje. Voorheen was ik daar nogal huiverig voor, maar vanaf het moment dat ik Sarah zag, wil ik niets anders meer. Er zijn zoveel hondjes op de wereld die geen thuis hebben, dat ik geen logische reden kan bedenken om ze te fokken. Ik wist het toen al zeker: ooit ga ik een puppy adopteren!
Een eigen puppy adopteren
De wens om een hondje te adopteren was er vanaf moment één dat ik op mezelf woonde. Ondanks dat ik niets liever wilde, wist ik dat het i.c.m. een 40-urige werkweek bij mijn werkgever en een groot sociaal leven niets uit zou halen. Aangezien ik 1 september 2021 voor mezelf ben begonnen en FANN. ONLINE ben gestart, was het eerste doel om genoeg zekerheid te hebben dat ik een hondje kon adopteren.
Mijn initiële idee was om daar zeker een half jaar tot een jaar voor uit te trekken, maar ik hield het niet lang vol. Ik begon het ook als een stok achter de deur te zien om nóg harder mijn best te doen het bedrijf te laten slagen. Ik volgde al diverse asiels op Instagram en kwam al snel tot de conclusie dat ik een hond zou adopteren uit het buitenland. Aangezien dit mijn eerste eigen adoptie werd, durfde ik een oudere hond met gedragsproblemen nog niet aan.
Hond adopteren uit het buitenland
Buitenlandse asielen zitten vaak vol met straathonden, terwijl de honden in Nederland vaak om andere redenen daar zitten. Dat maakt ze absoluut niet minder lief of leuk, maar ik durfde het nog niet aan en wilde teleurstelling voor zowel mezelf als de hond zoveel mogelijk voorkomen. Ik heb gekeken naar hondjes in Griekenland, Roemenië en Curacao.
Uiteindelijk had ik bij Rescue Paws Curacao het beste gevoel. Nederlandstalige vrijwilligers, een asiel waar veel toeristen komen knuffelen en ontzettend veel positieve recensies. Er staat ook erg veel filmpjes op YouTube en zelfs een documentaire. Dit gaf me een vertrouwd gevoel en alleen maar meer bevestiging hoe belangrijk het is om deze honden in nood te helpen.
Goos van Rescue Paws Curacao
Ik heb vervolgens met bibberende vingers een lange e-mail naar Rescue Paws Curacao geschreven waarin ik mijn dagelijks leven heb omschreven. In eerste instantie zat in naar de pagina met honden ter adoptie te kijken, maar uiteindelijk is het karakter veel belangrijker dan het uiterlijk. De vrijwilligers daar zijn zo begaan met de honden, dat ik zeker wist dat zij een betere match voor mij konden vinden dan ikzelf. En ja hoor! Ik kreeg twee matches voorgesteld. Freddie, ruwharig, klein van stuk en korte pootjes en Gozert, een uitgemergeld, maar heel actief beestje.
Na het zien van een aantal foto’s en filmpjes voelde ik het meteen, het werd Gozert, ‘onze Goos’. Ondanks dat hij pas een paar dagen van straat was, merkte je aan alles dat hij er zin in had om het leven te ontdekken en zijn schuwheid aan de kant wilde zetten. Dat was precies waar ik naar op zoek was, een nieuwsgierige hond die overal mee naartoe kan.
Toen ik mijn keuze gemaakt had om deze puppy te adopteren, ging alles eigenlijk heel snel. De verwachting was dat Goos pas na minimaal 6 weken zou komen, omdat er weinig vliegtuigen vlogen i.v.m. COVID. Uiteindelijk hoefde ik naar 3,5 week te wachten totdat ik ’s ochtends vroeg naar Amsterdam kon rijden om mijn nieuwe beste vriendje op te halen.
Op 15 november 2021 was het zover, Goos kwam aan op Schiphol!
Zo verliep onze eerste week
Zoals je ziet was ik meteen tot over mijn oren verliefd en wilde ik Goos natuurlijk het liefst direct aan iedereen laten zien. Met een adoptiehondje is dat alleen niet zo’n verstandig idee, omdat hij eerst gevoel moet krijgen bij het eigen huishouden en zich veilig moet voelen. Dat geldt trouwens eigenlijk voor iedere hond ;). Bij Goos verliep dit gelukkig allemaal heel soepel. Hij werd eigenlijk van iedereen enthousiast en ik heb hem hierin erg vrij gelaten. Zodra het te druk werd of hij te lang aan het spelen was, gingen we weer rustig naar huis. In ons geval was het dus eerder afremmen, dan dat ik Goos moest stimuleren om nieuwe dingen te ontdekken.
Het enige wat hij écht niet leuk vond was het slapen in de bench. Ondanks advies van anderen om het door te zetten, heb ik die al snel opgeruimd en Goos sliep vanaf dat moment op mijn slaapkamer. Voorzichtig hebben we het alleen thuis blijven vervolgens met een camera opgebouwd en (afkloppen) tot op de dag van vandaag, 1.5 jaar later, heeft hij nog steeds niets gesloopt.
Al met al is een puppy adopteren me meer dan meegevallen en heb ik er geen seconde spijt van gehad. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat dit altijd het geval is, maar ik heb zeker mijn beste vriend op vier poten gevonden!
